Een kwart eeuw is muzikant Grant Lee Phillips nu al productief sinds de singer-songwriter uit Californië zijn album ‘Fuzzy’ uitbracht. Vorig jaar kwam zijn negende album ‘Widdershins’ uit, waaruit hij slechts enkele songs koos. Liever delfde hij ouder materiaal op en liet een enkele keer de keuze over aan het publiek dat enthousiast met voorstellen reageerde. Het was al van de winter van 2015 geleden dat Grant Lee samen met Howe Gelb in de Foyer van het Depot voor een avondvullend programma zorgde. Nu vormde hij samen met zanger/gitarist Josh Rouse, geboren in Nebraska, een inventief songschrijvend en concerterend tweeluik. Beide brachten solo met alleen hun gitaar een intiem concert, wat Josh Rouse de commentaar ontlokte dat het zaaltje iets weg had van een huiskamerconcert, met simpelweg telkens één muzikant achter de micro. Een aandachtig publiek respecteerde de toewijding van de artiesten en liet zich slechts een enkele keer verleiden tot wat aanmoedigingskreten om het bierglas te heffen. Het Depot ligt tenslotte in studentenstad Leuven.

Woensdagavond was er in de Box voor het publiek al meer plaats ingeruimd dan destijds in de smalle Foyer. Grant Lee Phillips herinnerde zich terdege dat hij enkele jaren geleden al in het Depot was geweest en begroette zijn fans in alle hartverwarmende eenvoud. Ondanks zijn bekendheid, populariteit en veelzijdige carrière blijft de zanger, -die na zijn voortrekkersrol in de ontbonden poprock band Grant Lee Buffalo sinds 2000 solo zijn eigen weg ging-, in alle bescheidenheid zijn lyrische songs vertolken die bij hem tijdens zijn reizen, dwaaltochten of in nachtelijke uurtjes spontaan opborrelen. In de sympathieke outfit van een jeugdige scoutverkenner zette hij in met ‘Walk In Circles’ uit zijn laatste langspeler en zou een gans uur de aandacht van het publiek vasthouden met zijn gelaagde songs. In de wijze waarop hij deze vertolkt zit iets smartelijks, alsof de herinnering hem nog steeds kwelt, overspoelt of ontroert. Zijn ouders hebben Cherokee, Blackfoot en Cree bloed in hun aderen en hun roots werken blijkbaar ook nog steeds door in de muzikaliteit, expressiviteit en het inlevingsvermogen van Grant Lee.

Dit was zeker opvallend bij het meegezongen ‘Mobilize’ waarbij het publiek inviel met de strijdkreet ‘whoa, whoa...’, een van de hoogtepunten, evenals het vaag jazzy ‘Bethlehem Steel’, nog daterend van 1996. Enigszins grappend vroeg Grant Lee om tijdens deze song voor een stemmig ‘blue light’ te zorgen, of eventueel een rookmachine om meer sfeer te creëren. Ook het dromerige ‘Dream In Color’, het mijmerende ‘Lily-A-Passion’, het zielsmooie ‘Honey Don’t Think’ of het intrieste ‘Mockingbirds’ baadden in die waas van melancholie alsof oude wonden en littekens nog vragen om geheeld te worden. Hij waagde zich ook aan het nog niet uitgebrachte ‘Leave A Light On’. Met zijn grootste hit, het reeds bij de aanhef toegejuichte ‘Fuzzy’, beëindigde hij zijn intimistische set om daarna in de toegift met Josh Rouse terug te keren en samen even een duet te vormen.

Zonder begeleidende muzikanten moeten de zangers/gitaristen het vooral van hun uitstraling en vakkundigheid hebben. Josh Rouse, die inmiddels na een passage in Valencia wederom in Nashville woont en wiens laatste album ‘Love In The Modern Age’ overal goede kritieken krijgt, heeft eveneens dat innemende waardoor je begrijpt waarom die twee troubadours respect en kameraadschap voor elkaar voelen. Ook Josh schrijft al bijna een twintigtal jaren lang aan zijn composities en verkent rustig zijn eigen muzikale trajecten en zoektocht. Na begroetingen en onderlinge plaagstoten zetten zij gezamenlijk in met ‘Empire State’ om te vervolgen met ‘Under The Milky Way Tonight’. Bij ‘Boys Don’t Cry’ van The Cure leek de onderlinge vriendschap zelfs uit te groeien tot een ware ‘bromance’, waarna het duo zich terugtrok voor een vermoedelijk nog gezellig bijpraten achter een nachtelijk Belgisch biertje. Ook soberheid in vertolking en instrumentatie heeft de kracht van schoonheid en maakte dat het publiek twee uur lang voluit kon genieten.

Marcie

Foto's © Yvo Zels